ชีวิตวัยเด็ก

           ชีวิตวัยเด็กของผมนั้น ก้อเหมือนเด็กธรรมดาทั่วๆไป ซุกซนเป็นเรื่องปรกติ  แผล่เป็นมีทั่วไปตามร่างกาย ^^ ตอนเด็กๆ เคย วิ่งหนี พ่อแม่ เพราะ ไม่อยากไปเรียน แล้วไม่ทันมองวิ่งไปชนเสา วันนั้นก็เลยไม่ได้เรียนพอดี >O< ยืนเล่นอยู่ดีๆโต๊ะผลิกหัวแตกก็มี เล่นกับพี่แล้วทะเลาะกันตีกันหัวแตกก็มี ในตอนเด็กๆนั้นผมถามตัวเองและเพื่อนๆเสมอว่าทำไมต้องเรียนด้วยอ่า ?? เพื่อนๆก็ตอบแค่ว่า จะได้มีความรู้ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า การเรียนสำคัญขนาดไหน ถ้าเรามีความรู้เราก็จะมีพื้นฐานในการประกอบอาชีพ การดำรงชีวิต ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวเล็กๆแต่อบอุ่น แต่พ่อแม่ของผมไม่ค่อยพาผมไปเที่ยวหรือไปไหนต่อไหน เสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ถ้าจะไปก็แค่ไปเรียนพิเศษ ส่วนมากถ้าไปก็จะไปกับบ้านลุง พ่อเคยบอกเสมอว่า"ไม่ต้องไปอิจฉาเพื่อนคนไหนเลย หรือไม่ต้องทำตามอย่างเพื่อน พ่อแม่มีให้กินได้ทุกมื้อไม่เคยมีมื้อไหนที่อด อยากเรียนอะไรพ่อจะส่งให้เรียน" คำสอนนี้ทำให้ผมคิดอยู่เสมอว่า ต้องเป็นตัวของตัวเองไม่ต้องอิจฉาใคร ที่สำคัญ ขอแค่เชื่อมั่นในศรัทธา (เชื่อมั่นในตัวเอง)

ชีวิตวัยเรียน

                ผมก็เป็นแค่เด็กบ้านๆคนหนึ่งที่ได้มีโอกาศไปศึกษาในรั้วโรงเรียนเบญจมราชูทิศราชบุรี  และผมยังมีโอกาสอีกที่ได้อยู่ห้อง ICT. บางคนมีโอกาศแต่ไม่รับมันไว้ ตอนแรกผมก็เฉยๆ แต่พ่อผมเป็นคนบอกว่าให้มาลองสอบและวันดูผลสอบผมรู้สึกตื่นเต้นแต่ไม่มากเท่าตอนที่สอบเข้ามาเบญจมฯผมลังเลอยู่ไม่นานก็หาคำตอบได้ คือ เรียน (โอกาศอยู่ในมือ^^) พวกเรานั้นต้องอยู่ด้วยกัน 3 ปี บอกคนคิดว่านานแต่ผมว่าสั้นมากถ้าเทียบกับเวลาที่เหลืออีกทั้งชีวิต ในเวลาปีกว่าๆ ที่ผ่านมาทำให้พวกเรารู้จักนิสัยใจคอกันอย่างดี บากครั้งเราอาจกันจน ลามปาม เลย แต่พวกเราก็ให้อภัยกันได้...พวกเราจะรักกันตลอดไป